Vandaag zit ik 10 maanden in Indonesië. Vorig jaar, na mijn zoveelste mislukte relatie en mijn onvrede met het leven dat mij in Nederland werd voorgeschoteld, besloot ik om maar eens een tijdje te gaan reizen. Dat was de beste beslissing die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Ik kwam ongepland op Lombok terecht, na twee weken van super relaxed leven in een geheel andere realiteit wist ik het. Ik ga niet meer in Nederland wonen.
Nu wilde ik al jaren Nederland verlaten, dit was een van de redenen waarom ik voor een carrière in de online wereld koos. Ik zag namelijk voor me dat ik ooit locatie-onafhankelijk mijn centjes kon verdienen, dus daarmee mijn vrijheid kon realiseren. Na jaren lang werken en leren heb ik voor mijzelf deze mogelijkheid gecreëerd. Nog voordat de grote groep die zich nu beseft in een bubbel te leven wist ik het al. De hele “westerse wereld” zit in een bubbel een neemt klakkeloos aan wat hen op TV wordt verteld.
Iedereen zit in een soort rattenmolen van het gecreëerde keurslijf; “Huisje (met hypotheek), 1,8 tot 2,3 kind, een dikke auto, de nieuwste smartphone en zowel een zomer- als wintervakantie”. Uiteraard is dit droombeeld niet genoeg wanneer je dit bereikt, want er is altijd iemand die meer heeft dan jij. Of door de nieuwe reclame die jou de overtuiging geeft dat het geluk op jou ligt te wachten na de aankoop van “…[naam willekeurig kutprodukt]… ”. Dus om dit te bereiken werk je minimaal 40 per week en heb je het altijd druk, druk, druk. Dan hebben we ook nog de kinderen van 10-15 jaar die al volledig vanuit de agenda leven, 2 sporten doen, een game/smartphone verslaving hebben, of aan de ADHD pillen zitten. O ja, via het nieuws zie en lees je overigens alleen hoe gevaarlijk de buitenwereld is, vanwege de eenzijdige berichtgeving die de media jou voorschotelt.
Volledig vrij van alle keurslijf en angst voor oordeel leerde ik in Lombok de echte essentie van het leven kennen. Na 3 weken op Lombok kwam ik de vrouw van mijn dromen tegen, sterker nog, zij overtrof alle dromen die ik ooit gehad heb. Na 4 dagen samen met haar te zijn wist ik dat ik haar niet wilde laten gaan. Ik besefte mij overigens ook dat ik nooit eerder 100% voor mijn toenmalige partners heb gekozen. Dus ik deed wat ik nooit eerder had gedaan, ik vroeg haar ten huwelijk en ze zei ja. Wij waren allebei gelukkiger dan ooit, wij waren op “onze eerste huwelijksreis”. Na een kleine week belde haar vader. Hij vertelde haar dat ze naar huis moest komen, want haar broertje was ziek. We bleven eerst nog een dagje bij een vriend, want hij leerde mij hoe ik in het Indonesisch mijn aanstaande schoonvader om de hand van zijn dochter kon vragen.
Toen ik voor de eerste keer in het ouderlijk huis van mijn vrouw aankwam, kreeg ik toch een aardige tik voor m’n bek. Dikke armoe, super-lieve mensen en een jongen van 10 die al jaren op een operatie wachtte die zijn ouders niet konden betalen. Nu was ik in de weken daarvoor al eerder in de kampung geweest, alleen komt die realiteit nog even wat harder aan wanneer je staat te “douchen” in een aftands kot. Ik zat hier in een heel andere wereld dan dat de bubbel je voorschotelt. Aan de ene kant prees ik mij gelukkig dat ik uit een land kom waar het niet zo erg is. Aan de andere kant vervloekte ik de onterechte onvrede die in Nederland leeft. Hier in die echte armoede, waar mensen niks hebben, leerde ik uit ervaring dat gelukkig zijn een keuze is. Mijn lieve schoonouders, die zo “arm” als wat waren, bezaten een rijkdom die de mensen uit het westen niet kennen. Zo lief als ze voor elkaar en mijn vrouw zijn geweest, zo leerden zij haar dat je altijd gelukkig moet zijn, ongeacht je situatie.
“Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen” is een filosofie die ik niet van Bassie & Adriaan heb kunnen leren, maar wel van mijn Indonesische vrouw, vrienden en familie. Toen we twee weken later met zijn vijven tegen elkaar lagen te slapen op de tegelvloer van het ziekenhuis ervoer ik een geluksbeleving die ik in de bubbel van het westen nooit had kunnen voorstellen. Dit was echte verbondenheid, dit is echt waar het leven om draait. Samen zijn en voor elkaar zorgen op het meest primitieve niveau. Daar lagen we, als een troep wolven. Op een moment werd ik wakker en zag mijn vrouw aan mijn voeten zitten, zij waakte over mij op een manier dat ik alleen in een film over Amerikaanse Indianen had gezien. Ik heb mijzelf nog nooit zo veilig en geliefd gevoeld als toen.
Wij lagen te wachten op de vloer, buiten de intensive care kamer waar haar broertje die avond was opgenomen. De ochtend ervoor waren hij en zijn ouders weggestuurd door de arts die hem zou opereren, want hij moest eerst aansterken. Een ziekenhuisopname paste niet in hun beeld der mogelijkheden, want de gemiddelde Indonesiër kan dat niet betalen. Helaas gebeurde dit toen mijn vrouw en ik er net niet bij waren. Wij hadden in de week ervoor twee keer tevergeefs geprobeerd de operatie voor elkaar te krijgen. Het moment dat mijn schoonouders met de dokter praatten waren wij net even naar een ander kantoor omdat deze dokter pas eind van de middag zou komen.
Terug bij het huis van haar oom kregen wij dit verhaal te horen en zij wilden terug naar huis. Het lukte mij niet om hen op andere gedachten brengen, dus we reden naar het dorpje waar zij woonden. Diezelfde avond kreeg Reza een op epilepsie lijkende aanval. In de lokale kliniek was iedereen in paniek, maar daar was de medische kundigheid niet van het niveau dat ik geloofde in een goede uitkomst. Na hard aandringen, kregen wij het voor elkaar om Reza in een “ambulance” mee te krijgen naar het ziekenhuis in de hoofdstad.
Deze anderhalf uur durende helrit zal ik werklijk nooit vergeten. De onkunde van het ambulancepersoneel was afschrikwekkend. Met mijn kleine beetje (para)medische kennis kon ik mijn kleine broertje in de heupligging houden, omdat hij anders in zijn braaksel was gestikt. Ondertussen probeerde ik ook mijn vrouw en schoonmoeder te kalmeren en te troosten, die daar hun respectievelijk broertje en zoon dachten te zien sterven. Op de spoedeisende hulp hoorden we na uur aandringen dat hij in een sceptische shock verkeerde. Na ongeveer 4 uur was hij gestabiliseerd. Ik had al uren aangedrongen op een opname, nu was het eindelijk zover.
Dus daar lagen we, met z’n allen buiten die kamer op de grond te slapen. In de opluchting na deze verschrikkelijk ervaring hadden we hoop. Uiteindelijk viel ik in slaap, hopende op het herstel. Tegen elkaar gekropen en ik ervoer een soort geluksbeleving waar ik het bestaan van nooit had kunnen voorstellen.
Ik schrok wakker van het lawaai en een vriend van de familie zei “Reza”. Ik keek om mij heen en zag geen familie. De deur van de intensive care kamer zag ik open staan, waar een hoop kabaal uit kwam. Ik rende de kamer in en zag links van mij op de grond mijn vrouw en schoonmoeder zitten schreeuwen van verdriet. Voor mij zag ik verpleegkundig personeel mijn kleine schoonbroertje reanimeren… tevergeefs.
Dit is een van de meeste verschrikkelijke situaties die ik ooit met eigen ogen heb gezien en heb beleefd. Onvoorstelbaar vanuit onze “westerse bubbel”, of deze nou links of rechts georiënteerd is. Dit is de keiharde realiteit van een land waar echte armoe bestaat, waar de goede medische zorg voor heel weinig mensen bereikbaar is. Want die armoedegrens in Nederland – ook een echt gecreëerde maatstaf – ligt werkelijk mijlen hoger dan hier in Indonesië.
Dus ja, laat je maar wijsmaken dat je het slecht hebt in Nederland. Kom hier maar eens kijken, dan snap je pas echt wat armoede is. Maar goed, ik weet er alles van. Je word namelijk gebombardeerd met media die jou in deze mindset houdt. Of je zit inderdaad in die achterstandswijk met een serieus gebrek aan perspectief. Daar heb ik in Nederland ook tussen gelopen, want ik ging ook met mijn 19e van school af. Ik heb ook in een ogenschijnlijk uitzichtloze situatie gezeten nadat ik van school werd gestuurd en ik een dikke gokschuld had. Ik heb jaren lang veel te veel XTC gebruikt en kwam daardoor niet echt bijzonder veel verder in mijn leven. Totdat ik op een dag in de kerncentrale van Borsele werkte en een collega gabber de gevleugelde woorden hoorde zeggen: “Ik heb geen ambities”.
Werkelijk net zo’n beslissend moment in mijn leven als de dood van mijn kleine schoonbroertje. Ook toen besefte ik dat de kwaliteit van je leven absoluut voor 100% bepaald wordt door jezelf.
Na deze ervaring in Borsele ben ik wat van mijn leven gaan maken, ben ik in mijn kennis en kunde gaan investeren. Na de dood van mijn kleine broertje ben ik in mijn hart, ziel en wereldbeeld gaan investeren. Mijn volgende les was dat het leven werkelijk 100% afhankelijk is van wat je gelooft dat je kan bereiken.
En dat geloof wordt overal ter wereld gevormd door de elite van die betreffende plek. Ja, in Nederland heeft de linkse elite echt boter op zijn hoofd. Maar de rechtse elite waar je Wilders & co niet over hoort, is er zeker niet op uit om het leven van Jan Alleman beter te maken. Links, rechts, christen, moslim, alle elites ter wereld hebben maar één doel. Dat is zichzelf verrijken en hun macht vergroten. Om dat te bereiken spelen ze mee met de ‘verdeel en heers politiek’. Want uiteindelijk dienen zowel de linkse als de rechts elite dezelfde bazen. Onze Nederlandse elite, zowel links als rechts, stelt namelijk op het wereldtoneel helemaal niet zoveel voor. Met enige uitzondering, de koninklijke familie.
Hoe komt het dat de PVV zich niet kwaad maakte over de invoering van TTIP? Dat is pas een middel die de corporate elite macht geeft over het volk. In achterkamertjes wordt er misschien straks besloten dat de Nederlandse belasting betaler een half miljard moet betalen aan een bedrijf dat zijn gepercipieerde winst ziet verdampen. Dit omdat ze kosten moeten maken om hun voedselproductie aan te passen naar een veilig niveau, om mee te mogen doen op de Nederlandse markt. Die kosten mogen ze volgens het Investor State Dispute Settlement verhalen op de staat, dus de Nederlandse belastingbetaler. Overigens vinden VVD, CDA, PvdA en D66 dit ook allemaal prima.
Dus op het wereldtoneel wordt er gestreden tussen de linkse en rechts elite, maar ondertussen krijgt de echte elite meer macht. Dat zijn de grote corporates en internationale winkelketens die inderdaad de lokale identiteit van veel landen wegvaagt. Maar goed, in de Nederlandse bubbel wordt dat aan een religie verwijt. Sorry, maar die religie zet geen betonsteden met dezelfde winkelketens in Singapore, als Jakarta, als Amsterdam, Berlijn, Parijs, Rio, Kaapstad, enzovoort. Als ik kijk naar de pulp-TV die er op de buis is, is het werkelijk overal hetzelfde bullshit drama. Alleen loopt in de eerste versie de dame in een broek, in de volgende versie in een jurkje. In nog een andere versie heeft de dame met een rooie stip op haar voorhoofd en in de laatste versie heeft ze een hoofddoek op. Same shit, different wrapper.
Toen Trump won, werd ik weer redelijk hard de bubbel in gezogen. Ik kon niet anders dan me zorgen maken over het Nederlandse toneel, want de PVV ging bizar hard. Ik wilde mijn steentje bij te dragen om te voorkomen dat deze fascistische elite niet te groot werd, dus ik begon onlangs te bloggen. Want alles is toch beter dan dat? Nu vraag ik me af, waar moet ik dan voor kiezen? Ik weet dat de beste optie in het midden ligt, maar toch weet ik niet of mijn stem naar D66 gaat. Alexander Pechtold probeerde namelijk TTIP er snoeihard door heen te duwen, terwijl dit lijnrecht tegen het basisprincipe van deze partij in gaat. Vrijheid kan zover gaan totdat dit negatieve gevolgen heeft voor anderen. TTIP en CETA hebben hele grote negatieve gevolgen voor de grootste groep, dus deze keus was op basis van de partijprincipes niet mogelijk. Toch hoorde je D66 er niet over, dus ook deze partij dient de elite. Net als PvdA, CDA, VVD, misschien GL en ja… ook de PVV.
De enige wijze waarop we dit tegen kunnen gaan, is om juist zelf de verbinding met elkaar te zoeken. Wil je ervoor zorgen dat de inkomens eerlijker verdeeld worden? Koop dan bij de kruidenier op de hoek en niet bij Appie Heijn, de miljardairs. En ja, ga eens met elkaar praten. De PVV’er met de Moslim en andersom. Natuurlijk moet het Marokkaanse tuig worden aangepakt, want daar lopen er inderdaad teveel van rond. Maar dat zijn ze niet allemaal hoor, toen ik namelijk op het strand van Scheveningen werkte heb ik met best een aantal van deze jongens samengewerkt. Helemaal niet de gasten zoals ze toen al (20 jaar geleden) in de media eerder geportretteerd. Opgegroeid in de Schilderswijk waar ze de gewoontes en het taalgebruik van de “white trash” over namen. Helaas wel met een extra temperament dat niet meehielp in de verbroedering. Ook moeten de haat-imams worden afgezonderd van de grote groep veelal vredelievende moslims die in ons land wonen. Volgens mij kunnen we dat doen door deze vredelievende groep te respecteren en te omarmen. Dit kan namelijk zomaar jouw vriendelijke buurman zijn. Of ga inderdaad eens kijken in de Schilderswijk. Toen ik daar namelijk 4 jaar geleden kwam stond ik versteld van hoe die wijk opgeknapt was t.o.v. 25 jaar daarvoor toen ik daar mijn strijkers kocht bij blanke Schilderwijkers.
Als je denk dat zoiets onmogelijk is, kijk dan even naar Daryl Davis die in zijn eentje 200 Ku Klux Klan leden op andere gedachten kon brengen.
Zoals het stadion-verbod heeft geholpen om de voetbal hooligan af te zonderen van de gewone supporter, kan misschien een moskee-verbod voor haat-imams ook een oplossing bieden. Zoiets zou wellicht gerealiseerd kunnen worden wanneer de samenwerking met de vredelievende moslims wordt opgezocht. Wanneer het probleem niet wordt benoemd, maar de feitelijke “root-cause” wordt geïsoleerd en wordt opgelost. Dit soort oplossingen, van het soort “de 3e optie”, kan alleen worden bedacht en uitgevoerd wanneer we stoppen ons te laten polariseren. De verdeel en heers politiek die de Romeinen hebben gevonden wordt vandaag de dag tot in de puntjes geperfectioneerd uitgevoerd. Zonder dat je het door hebt wordt jij in Nederland in een “wij-zij”-denken of nog erger “ik-hun”-denken gepust. Jij wordt er op aangestuurd om alleen aan jezelf te denken, want die smartphone, die reclame, dat tv-programma pusht allemaal onbewuste knopjes bij jou in waardoor jij in die bubbel gehouden wordt.
Misschien kan je je de zomer van 2010 nog herinneren. Die zomer dat het collectief geluksgevoel naar ongekende hoogte steeg, omdat wij als eenheid Nederland zo hard op weg waren naar de verovering van de wereldtitel. Toen snapten wij de spel theorie wel, want toen hoorden wij wel bij elkaar.
